“Je kunt niet remmen en gas geven tegelijk”. Dat zei een wijs mens 2 jaar geleden tegen me. Ik heb het gevoel dat deze uitspraak actueler is dan ooit. Het onderwijs, de zorg, milieu, zijn een aantal gebieden die ons al langer laten zien dat het niet meer werkt op de manier zoals we er mee omgaan, hoe systemen zijn georganiseerd. Er wordt nu hard aan de handrem getrokken. Ik hoop dat het goed met je gaat. Dat je in staat bent om deze tijd te gebruiken om te komen tot bezinning en stil kunt staan bij de waarden die jij als mens wilt uitdragen. Daarnaast wens ik dat de komende periode steeds duidelijker wordt welke waarden we als samenleving belangrijk vinden. Van harte hoop ik dat de vele prachtige initiatieven die op dit moment overal ontstaan een opmaat zijn voor een duurzame samenleving waarin betrokkenheid, verbinding, samenwerking de belangrijkste kernwaarden zijn.
Onderstaand verhaal komt uit het boek “Mindfulness voor een gelukkig leven” van Thich Nhat Hanh, een bekende Vietnamese boeddhistische leraar. Ik las het deze week voor in de yogales die ik opnam op audio en deelde met mijn cursisten. Wellicht kan het je inspireren.
“Wanneer een dier in het bos ziek is, gaat het liggen en doet niets. Vaak eet of drinkt het niet eens. Alle energie is gericht op genezing. Wij moeten dit soort rust ook oefenen, zelfs als we niet ziek zijn. Weten wanneer je moet rusten, is een diepe oefening. Soms doen we teveel ons best in onze oefening of werken we te hard zonder aandacht. Dan worden we heel gemakkelijk moe. De oefening van volle aandacht of mindfulness hoort ons niet moe te maken, maar hoort ons juist meer energie te geven. Maar wanneer we beseffen dat we moe zijn, moeten we elk middel aangrijpen om te rusten. We moeten om hulp vragen en taken zoveel mogelijk overdragen.
Oefenen helpt niet als we lichamelijk en geestelijk moe zijn; de problemen worden soms alleen maar groter. Voor onszelf zorgen is zorgen voor de hele gemeenschap. Rusten kan betekenen dat we stoppen met onze bezigheid en vijf minuten buiten gaan wandelen, of dat we twee dagen vasten of een tijdje stilte oefenen. We kunnen op allerlei manieren rusten; we moeten dus letten op het ritme van ons lichaam en onze geest voor het welzijn van iedereen. Bewust ademhalen, of we nu zitten of liggen, is een rustoefening. Laten we de kunst van het rusten meester worden en ons lichaam en onze geest de kans geven om zich te herstellen. Niet denken en niets doen maakt deel uit van de kunst van het rusten en genezen.
De Boeddha zei dat we kunnen leren een wond in ons lichaam of in onze geest te verzorgen. We weten dat ons lichaam zichzelf kan genezen. We moeten de wond in ons lichaam en in onze ziel dus de kans geven om te genezen. Maar meestal staan we onze eigen enezing in de weg. Door onze onwetendheid staan we ons lichaam niet toe om zichzelf te helen. Als we ons in de vinger snijden, hoeven we niet veel te doen. We maken de snee schoon en laten het helen in misschien maar een of twee dagen. Als we er teveel aan doen en er constant aan zitten of ons teveel zorgen maken – voorals als we ons teveel zorgen maken – geneest de wond misschien niet.
De Boeddha gaf het voorbeeld van iemand die is geraakt door een pijl. De persoon heeft pijn. Als hij even later op precies dezelfde plek door een tweede pijl wordt geraakt, is de pijn niet dubbel maar tien keer zo intens. Als je een klein wondje in je lichaam hebt en je blaast het op met je ongerustheid en paniek, wordt de wond ernstiger. Het helpt als je bewust in- en uitademen oefent en de aard van het wondje begrijpt. Denk bij het inademen: ‘Ik besef dat het maar een lichamelijke wond is. Die geneest vanzelf.’ ………We moeten niet in paniek raken, want paniek komt van onwetendheid. Ongerustheid en paniek maken de situatie alleen maar erger. We moeten erop vertrouwen dat we ons lichaam kennen……….
Een gewond dier weet dat rust de beste genezing is. Deze wijsheid leeft in het lijf van het dier. Wij mensen zijn vertrouwen in ons lichaam kwijtgeraakt. We raken in paniek en proberen allerlei remedies uit. We maken ons teveel zorgen over ons lichaam, we laten het niet zichzelf genezen. We weten niet hoe we moeten rusten. Bewuste ademhaling helpt ons de kunst van het rusten opnieuw te leren. Bewuste ademhaling is als een liefdevolle moeder die haar zieke baby in haar armen houdt en zegt: ‘Maak je geen zorgen, ik zal goed voor je zorgen; rust jij nu maar.’
Als we niet kunnen rusten, is dat omdat we niet zijn gestopt met rennen.”
Ik wens je innerlijke rust en vertrouwen in je zelfhelende vermogen.